Bir tutam hayat: Yol sohbeti

11 Mayıs 2014

Zeynep azıcık olsun ayılmış, İsme’nın da içindeki fobi ayrılmıştı. Onu o halde gördükçe gözlerinden bulutlar geçip ufalıyordu.

Neyse ki artık konutlarına dönebilirlerdi. Zeynep kendine gelmişti artık, yalnızca bitkindi.

İstiklal sokağı

İstiklal Sokağı’nin ortasındalardı. Taksi bulacakları bir yere kadar yürümelilerdi. Ama İsme’nın evvel yapması gereken bir şey vardı. Bu gecede olanı burada vazgeçmeliydi. Ali artık gitmeliydi. Şimdi yalnızca o kalmıştı ve onun varlığı nedense İsme’yı rahatsız ediyordu.

İçinde anlamlandıramadığı bir şeyler vardı ve hala suratını yakıyordu. Ali’ye gitmesini söyledi, ama Ali sessizdi. Sanki dinlemiyor gibiydi, yalnızca İsme’ya bakıyordu öylece. İsme, Zeynep’in koluna girdi ve yürümeye başladı. Ama Ali’nin gövdesi arkalarında, gölgesi onlardan da önde ilerliyordu.

İçinde hırs biriktirerek birkaç adım daha atabildi İsme ve sonra durup arda döndü. Olanca hiddetiyle ve sert bakışıyla ”Gelme” dedi, ”Gelme diyorum sana”. Ali evvel bir suskundu, ama sonra dünyasını gördüğü ilk anda değiştiren kıza bir yanı kararlı, bir yanı zayıf kalmış bir sesle “Gelmek istiyorum” diyebildi.

Ne başka bir deyişle aşık mı oldun

İsme’nın hiddeti daha da çoğalmıştı. O kimdi ki onlarla beraber gelmek istiyordu. Zeynep bu hallerde olmasa bu kadarına da izin vermezdi ya, neyse.

Bir anda daha da öfkelendi ve “Benden ne istiyorsun diye bağırdı”. Caddede yok denecek kadar az insan vardı ve İsme şu yaşadığı anın bir rüya olmasını diliyordu. Ama değildi işte ve Ali yeniden suskundu. Çok uzunmuş gibi geçen şu kısacık zaman diliminde kızcağız neredeyse hiddetten çıldıracaktı.

İsme en sonunda “Ne başka bir deyişle aşık mı oldun?” diye bağırdı. Bu sefer Ali zayıflığa asla mahal vermeyecek kararlı bir sesle, “Evet, evet sana aşık oldum” diye karşılık verdi.

İsme sustu, biri onu ilk kere böylesine derin susturuyordu. Sonra köşedeki bir genç sabaha anımsamayacağından emin olunan bu hadise karşısında ıslıklar eşliğinde bir beğeni yakaladı. Işıkların dağıldığı mekanların hengameleri de ona eşlik etti.

İsme bir an bocalasa da bir hırsla geri döndü ve hiçbir şey söylemeden yoluna devam etti.

Az sonra alana geldiklerinde Zeynep, Ali ve İsme bir taksiye binip Zeynep’in oğlunu almaya gittiler…

İsme abla çok uykum var

Zeynep takside, Ali de onun yanında altta beklediler. isme de gidip Zeynep’in oğlu Ali’yi aldı. Asansörde sızlanıyordu Ali: “İsme abla, çok uykum var”

Taksiye döndüğünde Ali çoktan taksiden çıkmış, İsme’ya takviyeye koşmuştu. Bu his çok acayipti işte. Hiç tanımadığı biri için gecenin şu saatinde buraya yürüme mesafesindeki evine gitmek yerine yanlarındaydı Ali. Üstelik sanki elinde sımsıkı yakaladığı balonları varmış gibi, bitkinliğine inat aydınlık suratı ile bekliyordu.

Evvel Zeynep’i ve oğlunu evlerine vazgeçtiler. Taksiyle Ulus’a vardığında Zepnep de oğlu da derin bir uykudaydı. İsme onları yatırdı ve konuttan çıktı. Artık sabah olmuştu ve İsme’nın işe gitmesi gerekiyordu ve evvel konuta uğramalıydı.

Yol sohbeti

İsme, Zeynep’in evinden çıktığında karşısında yeniden Ali’yi gördü. Artık hissizdi bu ısrar mevzusunda, bir şey söylemedi. Bir yanı tam gece Ali’ye söylenmiş olsa da gerçeğinde ona bir teşekkür borçlu olduğunun yeniden asaplarını zıplatarak farkındaydı, ama bu sefer tüm duygusunu kendine gizledi. Başını kaldırıp Ali’nin suratına ilk kere gün ışığında baktı, suratı ne hoştu.

Yokuşu tırmanıp otobüs durağına yürüdüler ve bindikleri otobüs onları Levent’e kadar götürdü. Kalan mesafe kısaydı ve İsme geri kalanını yürüyecekti. “Seninle yürümek istiyorum” dediğinde artık Ali’ye “Gelme” demedi. Öğreniyordu, gelecekti.

Yol süresince sohbet ettiler; hep kendilerini anlattılar. İsme yaptığı fotoğraflardan birkaçının resmini bile gösterdi telefonundan. Bu özel bir konuşmaydı ve gerçeğinde ikisi de aşık olduğunu o an fark etmişti. Yalnızca bu itiraf edilmesi efor bir mevzuydu; Özellikle İsme için.

Kararını oracıkta verdi; köşe bucak kaçmalıydı…

Art yarın

Damla Karakuş

Bir tutam hayat: Gecenin soluğu – Üçüncü kısım için tıklayınız